świetny film... świetny soundtrack... i 8 świetnych aktorow...

Właśnie obejrzałam i mam podobne odczucia. Świetne aktorstwo - oglądanie takiego Toma Berengera to ciekawe doświadczenie dla mnie. Klimat stworzony przez zdjęcia i muzykę - idealny oddający nostalgię i poczucie przemijania. Mam ochotę zobaczyć go zaraz jeszcze raz...
Zupełnie inny ton rozliczania się z buntowniczą przeszłością niż np. w "Inwazji barbarzyńców", tu nie ma aż tyle goryczy...

Nie oglądałam "Inwazji barbarzyńców", czego żałuję; przegapione, ale myślę, że not lost. Obejrzę. Jeśli ze swojej strony mogę coś polecić, to zarekomenduję "Przyjaciół Petera" w reż. Kennetha Branagha i z jego udziałem. Plus Emma Thompson, Imelda Staunton, Stephen Fry, Hugh Laurie (na długo przed "Doktorem Housem") i jeszcze kilku brytyjskich aktorów. To inny film, ale umieszczony w tym samym klimacie emocjonalnym. Dużo muzyki z lat 80-tych i spotkanie po latach. Bolesne i zabawne chwile, spory i porozumienia, wypomnienia i wspomnienia. Niby to samo, co w "Wielkim chłodzie", ale inaczej opowiedziane.

Dzięki za przypomnienie o "Przyjaciołach Petera"! - widziałam i to co najmniej dwa razy. Emma Thompson jest tam bardzo urokliwa. Zastanawiając się nad jakąś 'skalą ciężaru' to 'Inwazja' jest najcięższa, ale też słyszałam opinie, że przegadana i przeintelektualizowana, a więc płaska... Z pewnością emocjonalność bohaterów w Inwazji jest inna tak, jak i 'klimat emocjonalny'. Najbardziej łatwo przyjmuje mi się brytyjskich bohaterów i ich sposób radzenia sobie z życiem - kwestia przyzwyczajenia ... Do innych kultur duchowych potrzebuję odpowiedniego nastawienia. "Wielki chłód" to dla mnie taka rewelacja, bo przypomina mi "świetne amerykańskie kino lat 70tych", a nie to, co ma miejsce w większości amerykańskich produkcji i co mnie od kina amerykańskiego odrzuca, czyli upraszczanie i nachalne moralizatorstwo albo szokowanie oraz usilne trzymanie widza...

Emma Thompson jest tam rewelacyjna, najbardziej z całego grona zakompleksiona i spragniona zmiany. Zdesperowana, ale ostatecznie chyba zwycięska. Na marginesie: do dziś żałuję, że jej związek z Kennethem Branagh nie przetrwał, nie wchodząc za kulisy, bo to już przeszłość. W każdym razie, ja i "Przyjaciół Petera", i "Wielki chłód" obejrzałam w takich momentach życia, w których jeszcze nie potrafiłam zidentyfikować się z sytuacją bohaterów, ale całkowicie mnie wzięły obie historie z racji przedstawienia circle of friends, którzy po latach potrafią odnaleźć się i dogadać. Nawet jeśli jest to tylko chwilowe poczucie odrodzenia wspólnoty. Próbuję przypomnieć sobie filmy w nieco choć podobnym klimacie i przychodzi mi jeszcze do głowy tylko "Stand by Me" z 1986, tylko, że tam jest podróż do przeszłości, którą wspomina Richard Dreyfuss. Najchęniej wracam do kina z lat 80-tych. A co do obecnego amerykańskiego kina, to długo by pisać, tylko o czym... Zdecydowanie wolę brytyjskie, sięgam do francuskiego i hiszpańskiego. Różnie bywa. Najczęściej mam wrażenie, że obejrzałam już w swoim życiu filmy, które miałam obejrzeć. I ogarnia mnie wtedy wielki chłód.