Nie oceniam tego, w jaki sposób przedstawiono klasę średnią czy patologię w tym filmie, ale nie byłabym aż tak surowa. Tutaj zobrazowano przede wszystkim rodzinę głównego bohatera, a nie opisano jak zachowują się i mają się WSZYSCY BIEDNI LUDZIE NA ŚWIECIE. Zobrazowany został dom i konkretna rodzina, w której ewidentnie widoczny był problem relacyjny, a nawet problem z uzależnieniem. A jeżeli chodzi o relację syn - matka, to uwierz, że jest to możliwe, tym bardziej w rodzinie, w której pojawia się problem z uzależnieniem. Ja tylko czekałam, aż główny bohater urwie się ze smyczy tej chorej relacji i zawinie się na pięcie. I niestety na bazie własnych doświadczeń, kupuję to, choć nie jest to łatwe i czułam wstręt przez połowę filmu. Trochę mi przeszkadza w całości to, że tak błaho przedstawiono sytuację z dziewczyną(głównego bohatera), ale może o to właśnie chodziło, i dont know.

Problem w tym, że reżyser pokazuje nam tylko szokujące scenki. Nie tłumaczy widzowi, dlaczego znaleźli się w takiej sytuacji i zachowują w taki, a nie inny sposób.

A jeśli się tego nie zrobi, a tylko pokazuje całą brzydotę otoczenia, w którym żyją, patologiczne sytuacje, zachowania, toksyczne relacje, zaakcentuje te wszystkie różnice między nimi a resztą świata (w tym odbiorcami, z których spora część nie doświadczyła ubóstwa i nie zna nikogo biednego) to jest to epatowanie biedą i utrwalanie stereotypów.

Odbiorca nie dowiaduje się, dlaczego rodzina bohatera jest biedna, a jego matka uzależniona (bo sorry, ale ten fragment o śmierci ojca i jego przemocowym zachowaniu, wcale tego nie tłumaczy). Nie wie, dlaczego bohater poszedł na Yale, a nie np. na jakiś tańszy uniwerek, po którym też znalazłby dobrą pracę. Wreszcie, nie dowiadujemy się, po co jest ten film? Jaki jest jego sens? Jak mamy tę historię zinterpretować?

Odbiorca dostaje jedynie zlepek szokujących obrazków, po którym dochodzi do wniosku, że nic go nie łączy z bohaterami, że pewnie sobie zasłużyli na taki los, bo biorą narkotyki, są roszczeniowi, chamscy i agresywni. A to jest właśnie stereotyp.

To tak jak z podpitym bezdomnym, który w zimie zasypia w autobusie. Reszta pasażerów zniesmaczona brzydkim zapachem, nie zastanawia się nad tym, czy ten człowiek dziś coś jadł? Gdzie będzie spał w mroźną noc? Tłumaczą sobie, że wpadł w bezdomność przez nałogi, więc nie zasługuje na współczucie, że sam jest sobie winien.
Na podstawie obrazka, budują w swojej głowie nieprawdziwy i krzywdzący stereotyp. Bo mało kto posiada wiedzę, że większość ludzi nie ląduje na ulicy przez alkohol i narkotyki, ale że to życie na ulicy wpędza ich w uzależnienia.

Mnie ten film skojarzył się bardzo z turystyką slumsową. Czyli turystami z bogatego Zachodu, którzy jadą sobie z biurem podróży do Egiptu, Indii czy Brazylii i w programie zwiedzania oprócz muzeów i widoczków, mają wycieczkę do dzielnic biedy, by sobie mogli popatrzeć na to, jacy ci mieszkańcy slumsów są brudni, wychudzeni, powykręcani od chorób, zniszczeni przez narkotyki, na te lepianki, w których żyją, na podejrzanych typów.

Płacą za to, żeby zobaczyć czyjeś nieszczęście, bo chcą doświadczyć szoku, wstrząsu, dreszczyku zagrożenia. Im brzydziej będzie biedniej, tym lepiej.

Dlatego organizatorzy takich wycieczek, często płacą mieszkańcom, by zainscenizowali jakąś bójkę, napad, postrzelali trochę w powietrze, ściągają najgorzej wyglądających biedaków, dzieci po amputacjach, bezzębne prostytutki.

Turyści oczywiście nie mają pojęcia, że to nie dzieje się naprawdę, że zapłacili za przedstawienie, tak samo jak płacą za oglądanie słoni i tygrysów w zoo.
Nie interesują ich ci ludzie, ich historie, czy przyczyny ich ubóstwa, chcą tylko scen, które wywołają określone emocje. To film, który dzieje się na ich oczach. W moim opinii tym samym jest "Elegia dla bidoków". To po prostu poverty porn i nie zmieni tego fakt, że zagrały w nim gwiazdy.

Żadnych krzywdzących stereotypów tu nie ma. Może należy zwrócić uwagę na to, że to film na podstawie autobiograficznej książki J. D. Vance. Facet opisał tutaj swoją rodzinę i życie a nie stereotypy.

W książce autor analizuje cenę amerykańskiego snu, traumy życia w biedzie oraz dlaczego udało mu się osiągnąć sukces, a innym z jego otoczenia, a przede wszystkim regionu Appalachia, który opisuje, nie. Swoją historię ukazuje w szerszym kontekście, nawiązując do zmian społecznych, ekonomicznych i politycznych w USA. A więc wyjaśnia odbiorcy, dlaczego ludzie z jego otoczenia zachowują się tak, a nie inaczej, są tacy, a nie inni. Film jest tego pozbawiony, bo reżyser wyciągnął z książki jedynie najbardziej szokujące fragmenty, a pominął najważniejsze: dlaczego ta książka powstała i co autor chciał nią osiągnąć. Tak powstał stereotypowy obraz ludzi ubogich, bo w filmie zabrakło tego szerszego kontekstu, który był w książce.

Nie czytałam książki przed obejrzeniem filmu i po przeczytaniu Twoich komentarzy bardzo się z tego cieszę. Dzięki temu oglądałam film bez żadnych oczekiwań i otrzymałam mocną, poruszającą historię o dysfunkcyjnej rodzinie, w której mimo wszystko wybory mogą być dokonywane z miłości. Przynajmniej przez niektórych jej członków. To film o miłości, czułości, odpowiedzialności. I o jej braku.
Fakt, że od dwóch godzin po obejrzeniu filmu siedzę w sieci i czytam komentarze innych świadczy, jak mnie poruszył.
Ciebie poruszyło to, że nie był wierną ekranizacją. A może by tak spojrzeć na film jako na odrębne dzieło?

W Pulp Fiction też nie mamy informacj, dlaczego taki Vincent Vega jest bandziorem i jednocześnie nieźle tańczy twista. Beznadziejny ten Tarantino...

Widzisz życie bardzo zerojedynkowo albo po prostu nie znasz podstawowych mechanizmów psychologicznych. Mało to jest dzieci z rodzin patologicznych w których jest przemoc które mimo to kochają swoich rodziców i boją się żeby nie stało im się nic złego? Wszędzie wokół nas tacy są. A główny bohater miał z matką "dobre" momenty więc nie dziwi mnie to, że kiedy przedawkowałą heroinę, pierwsze co zrobił to popędził do szpitala.
W ogóle film nie jest wymysłem scenarzysty ale opowiada historię prawdziwą, więc dziwi mnie to, że Ty dziwisz się, że coś zostało przedstawione tak a nie inaczej.
Nie widzisz sensu tego filmu? Główny bohater sam mówi, że napisał książkę po to aby dać nadzieję innym którzy też pochodzą z rodzin patologicznych, że można się z tego wybić.