Jeden z niewielu filmów o uzależnieniu, który nie przegina w żadną stronę. Jest beznadzieja, jest ciągły strach, jest nieufność i jednocześnie wyrozumiałość. Parę razy się naprawdę wzruszyłam, bo czułam się jakby podglądała czyjąś prawdziwą sytuację rodzinną. Mila na plus, mogła coś pokazać i zerwać ze swoim wizerunkiem ładnej aktorki. Dała radę, chociaż chyba wszyscy jesteśmy tutaj bardziej Team Glenn - bo to historia bardziej o niej. Rodzinę i bliskich spycha się na margines w obliczu tragedii jaką jest uzależnienie- przynajmniej w kulturze. Wszystko kręci się wokół tragedii osoby uzależnionej. A przecież bliscy przechodzą niejednokrotnie okropne piekło, czują się odpowiedzialni, umęczeni i uwięzieni. Miłość i emocje to naprawdę rzeczy niezależna od nas, ten film tak pięknie to pokazuje. Najbardziej podobały mi się rozmowy rodziców (Glenn+partnerzy) - zagrane w punkt. I pokazanie uzależnienia jako takiej beznadziei i braku kontroli, choćby się stanęło na głowie - nikt poza uzależnionym nie może nic zmienić. Jedyne co może to wierzyć i trwać. Fantastyczny film. Końcówka w sumie otwarta - na dwoje babka wróżyła. Polecam, naprawdę daje do myślenia.