Do drzwi niczego niespodziewającej się Debry Wheeler (Glenn Close) dobija się jej córka Molly (Mila Kunis). Kobieta wygląda bardzo źle i widać, że jest uzależniona, ciągle też zasłania usta. Jest zdziwiona, że jej klucz nie pasuje do zamku. Matka wymieniła go, gdy w zeszłym roku ukradła gitary. Próbuje spławić dziewczynę, która miała wrócić dopiero jak będzie czysta, ale blondynka informuje rodzicielkę, że zerwała z Ericem i bardzo chce wyjść z nałogu. Od ponad tygodnia mieszka na ulicy. Staruszka wysłuchiwała już tych tekstów wielokrotnie, więc nie może uwierzyć w kolejną obietnicę przemiany. Całej rozmowie przysłuchuje się Chris, który również jest przeciwny powrotowi marnotrawnej córki.

Molly nie poddaje się cały czas waląc w drzwi. Rodzice nie ulegają nawet prośbom o poduszkę i koc, więc finalnie córka została bez dachu nad głową. Deb nie może spać, a gdy wstaje z łóżka przez okno widzi narkomankę koczującą pod domem. Rano wynosi jej coś ciepłego do picia, bo noc i poranek są bardzo zimne. Postanowił jechać do kliniki, w samochodzie staruszka nie może wytrzymać odoru niemytego ciała, więc otwiera okno. Na miejscu blondynka wyjawia, że jest uzależniona od heroiny, metadonu oraz kokainy. Ten stan trwa już od ponad dekady. Do detoksykacji podchodziła jakieś 14 razy.

Filmów traktujących o temacie uzależnienia trochę już powstało np ''Odzyskać córkę'' (2006), ''Requiem dla snu'' (2000), ''Mój piękny syn'' (2018) i ''My, dzieci z dworca ZOO'' (1981). Wszędzie mamy dość długi okres czasu przemijający w fabule, tutaj jest to kilka dni i to nie byle jakich, bo najcięższych dla narkomana. U Molly wszystko zaczęło się w wieku 17 lat, gdy skręciła kostkę i lekarz przepisał jej oksykodon nie odmawiając przy tym kolejnych dawek o które prosiła. Od tego droga do heroiny oraz innych narkotyków nie była daleka, jednak reżyser oszczędza nam ilustrowania tych wieloletnich wzlotów jak w powyższych produkcjach. Są najwyżej wzmianki słowne bez retrospekcji.

Jednak matka i córka często wracają do przeszłości, kiedy jedna coś ukradła albo druga zostawiła córkę na 2 lata by wydobrzeć psychicznie po toksycznym związku z jej ojcem, a także była w ciąży z wpadki. Brzydota z obskurnością bije mocno z ekranu nie tylko w słowach, ale i w obrazach. Szczególnie uderzyła mnie charakteryzacja Kunis i jej wcielenie się w tą rolę. Mamy zepsute zęby, cerę, zmierzwione oraz mocno zaniedbane włosy. Najlepszą sceną było wystąpienie Molly przed uczniami, gdzie musiała wylać na siebie wiadro pomyj opowiadając jak wygląda jej żywot ćpuna. Glenn Close równie prawdziwie pokazała zatroskaną matkę, która nie może zaufać córce, która ją wystawiła wiele razy. Moja ocena to 9/10.