Kolejny film o matce walczącej o swoje dziecko? Niby tak. Ale Glenn Close potrafi tu zagrać wszystko, co powoduje, że zapomina się o pewnych uproszczeniach, żeby widz miał łatwiej. Jest zatem desperacja i konsekwencja w działaniu, jest furia i bezradność. I to bardzo dobrze, bo w tej parze Mila Kunis wypada bladziutko (również w sensie dosłownym). Odebrałem ten obraz przede wszystkim jako opowieść o nadziei. Bo w najgorszym nawet momencie życia musi być jej choć odrobinę. I Garcia nakręcił to tak, że chce się w to wierzyć. Dobry.